فضای معنوی و روحانی ماه رمضان بستری مناسب برای تمسک به معبود بی‌همتا است تا بندگان صالح ضمن به جای آوردن تکالیف الهی از برکات و فضایل این ماه نیز بهره ببرند.

به گزارش مرور نیوز به نقل از خبرگزاری موج، ماه رمضان را باید فصلی تازه در تصحیح اعمال خویش دانست و خدای متعال را همواره شکر کرد و خالصانه و صادقانه به طرف او بازگشت تا در این ضیافت الهی با خودباوری و تزکیه نفس به کمال، سعادت دنیوی و اخروی رسید.

این ماه پربرکت، فرصت مناسبی برای تقویت تقوا، اراده و اخلاق نیکو است. رسول اکرم(ص) و ائمه اطهار(ع) درباره اهمیت روزه داری و آثار و برکت های آن سفارش‌های ارزشمندی کرده‌اند. همانطور که پیامبر اسلام(ص)، درباره اهمیت این ماه می‌فرمایند: «اگر بنده ارزش ماه رمضان را می‌دانست، آرزو می‌کرد که سراسر سال رمضان باشد.» از این رو لازم است تا بندگان صالح خدا با ژرف‌اندشی و تفکر در اعمال این برای نزدیکی با پروردگار خویش تلاش کرده و توشه خود را برای روز دیدار با خدای متعال نزدیک و پربارتر سازند.

خبرنگار خبرگزاری موج به سبب تأثیرگذار بودن ماه رمضان در نزدیکی به پروردگار و قرب الهی با حجت‌الاسلام «حسین رحمانی‌نیا» کارشناس امور دینی به گفت وگو پرداخت.

 

ماه رمضان و مسأله روزه در قرآن کریم

حجت‌الاسلام رحمانی‌نیا با اشاره به اهمیت ماه مبارک رمضان و روزه در قرآن کریم، گفت: آیات متعددی در قرآن کریم در وصف ماه رمضان آمده است. همه انسان‌ها می‌دانند که رحمت خدا همیشگی و بی‌منتهاست اما گاهی خدای متعال درِ رحمت خود را بیشتر به روی بندگان باز می‌کند که از جمله آن ماه مبارک رمضان است. بندگان با برگشت از رفتارهای ناپسند گذشته و توبه به درگاه پروردگا طلب آمرزش کنند. برکت این ماه بسیار زیاد است، به طوری که رسول اکرم(ص) می فرمایند:«نفس‌های شما در این ماه ثواب تسبیح دارد و خواب شما عبادت است و درهای بهشت به روی شما باز خواهد بود.»

 

ضرورت اجرای شعائر در ماه رمضان

این پژوهشگر امور دینی با تأکید بر اینکه در این ماه بیشتر از بقیه ماه‌ها به هم نزدیک می‌شویم، بیان کرد: لازم است تا در این ماه صله رحم را به جای آوریم همانگونه که می‌گوییم این ماه، ماه رحمت است. بنابراین به یکدیگر محبت کنیم و به یاد ایتام و نیازمندان باشیم. افطاری دادن به روزه‌داران، صدقه دادن، انجام عبادت‌های جمعی و ... از جمله شعار این ماه مبارک به شمار می‌روند.

 

ترویج فرهنگ و روحیه روزه‌داری

مردم در این ماه به قرائت قرآن، روزه و عبادت گرایش دارند اما چون توقع ما برای دستیابی به مراحل بالای کمال دینی و معنوی بیش از این است، طبیعی خواهد بود که با تأکید و تکرار بیشتری این موضوعات را برای مردم مطرح کنیم تا همگان از فیض جاری الهی در این ماه و برکت‌های آن بهره‌مند شود زیرا در این صورت است که جامعه نیز تبدیل به جامعه‌ای آرمانی و ایمانی می‌شود که از ناهنجاری‌ها و کجروی‌های آن کاسته شده و روح همیاری، زیست مسالمت‌آمیز و احترام متقابل انسان‌ها و افکار و اندیشه‌های آنان گسترده و مستحکم می‌شود.

وی افزود: مهم‌ترین راهبرد و ترویج فرهنگ دینی و معنوی، فراهم کردن زمینه و بستر مناسب برای مردم است تا خود با آگاهی و اختیار به سوی معنویت و عبادت روی بیاورند.

 

تقویت اراده از مهم‌ترین اثرهای روزه‌داری

این کارشناس امور دینی روزه داری را موجب تقویت اراده و جلوگیری از هدر دادن نیرو دانست و تصریح کرد: انسان در این ماه توجه قلبی بیشتری به خدای متعال دارد. در واقع کم خوردن توجه آدمی را از لذایذ مادی به معنویات سوق می‌دهد و این خود، قدرت درک حقایق را در انسان بالا می‌برد. از جمله عوامل موثر در تقویت اراده، آگاهی پیش از عمل، خودباوری و اعتماد به نفس، مثبت‌اندیشی، برنامه‌ریزی، تمرین و تکرار و جلوگیری از افراط در تأمین نیازها است. بر این اساس انسان بعد ازماه رمضان نیز با تقویت اراده سختی‌های ماه رمضان را تحمل می‌کند و نتیجه آن استمراره روحیه این ماه عزیز است.

وی در ادامه بیان داشت: شرط رسیدن به ایمان کامل و افزایش بینش و باور دینی در وجود انسان، پاکی روح و نفس آدمی از گناه و معصیت است. هر اندازه که انسان از لغزش دورتر باشد جوانه‌های معارف در وجودش سریع تر به ریشه خواهد نشست. انسانی می‌تواند خود را از هر گناهی مبرا سازد که همیشه خویشتن را در محضر خدای متعال و او را شاهد بر همه اعمال خود بداند.

 

عرضه روزآمد دین و معارف دینی

حجت‌الاسلام رحمانی‌نیا، با بیان اینکه عرضه نوآمد و روز آمد دین و معارف دینی اهمیت بسیاری دارد، گفت: زبان و روش تبلیغ باید متناسب با شرایط فرهنگ و اجتماعی این دوران باشد یعنی باید به زبان دنیای امروز، معارف دینی را به مردم و به‌ویژه جوانان و نسل نوخاسته عرضه شود. زبان مردم و جهان امروز زبان علم و هنر است، از این رو عرضه معارف دینی نیز باید از بسترهای هنری و علمی صورت بگیرد. به همین صورت برای مخاطبان دینی و افراد متدین باید با زبان خودشان سخن گفت و این خود روش، برنامه، نظریه و شرایط خاصی دارد که باید شناسایی شود.